سنجههای نوسانپذیری
نوسانپذیری به عنوان مقیاسی به منظور اندازهگیری پراکندگی بازدههای متعلق به یک سهم منفرد یا یک شاخص بازار تعریف میشود. نوسانپذیری همچنین میتواند با استفاده از انحراف معیار یا واریانس میان بازدههای همان سهم یا شاخص بازار محاسبه گردد. به طور کلی هر چه نوسانپذیری بالاتر باشد، سهام مورد نظر ریسک بالاتری در بردارد. نوسانپذیری یک ابزار مالی براساس بازدههای تاریخی را یک نوسانپذیری تاریخی مینامند. در ادامه به معرفی سنجههای نوسانپذیری پرداخته میشود:
دامنه تغییرات
طبق تعریف تفاضل کوچکترین و بزرگترین مقدار از صفت متغیر مورد مطالعه را دامنه یا طول فاصله تغییرات گویند و آن را با R نشان میدهند.
R =
شاخص مزبور مشخصه پراکندگی صفت متغیر را به خوبی نمایان نمیکند، چرا که از مجموعه مشاهدات، تنها به دو عدد بزرگترین و کوچکترین اکتفا کرده و عملا مجموعهای از اطلاعات را نادیده گرفته است. این شاخص برای محاسبه نوسانهای نرخ بازدهی داراییهای مالی نیز معیار مناسبی نمیباشد، چراکه بازار مالی گاهی با رکود و گاهی با رونق مواجه است و در صورت انتخاب یک دوره زمانی که در آن یکی از دورههای رکود یا رونق نیز وجود داشته باشد، عدد محاسبه شده برای ریسک عدد قابل اتکایی نیز نخواهد بود و عملا سایر نرخهای بازدهی را به حساب نمیآورد (راعی و سعیدی، ۱۳۸۳).
متوسط قدر مطلق انحرافات
دامنه تغییرات تعریفی بسیار تقریبی از پراکندگی بدست میدهد، چرا که تنها به دو عضو از مجموعه مشاهدات توجه دارد. بنابراین سنجه دیگری لازم است که علاوه بر احتساب پراکندگی، کلیه مشاهدات را شامل میشود. بدین منظور ابتدا انحراف تک تک مشاهدات از میانگین حسابی محاسبه میشود:
= –
سپس برای اینکه مشخصه مورد نظر تمامی مشاهدات را در برگیرد، حاصل جمع کلیه انحرافات انفرادی محاسبه میشود. البته، به علت این که مجموعه اعداد منفی و مثبت در این حاصل جمع قرینهاند و یکدیگر را خنثی میکنند، خواهیم داشت:
به همین منظور از علامت قدرمطلق استفاده میشود تا پراکندگی، مستقل از علامت ظاهر شود. در آخرین مرحله نیز میانگین حسابی قدرمطلق انحرافها محاسبه میشود. سنجه بدست آمده متوسط قدر مطلق انحرافات نامیده میشود:
متن فوق بخش هایی از این پایان نامه بود
برای دیدن جزئیات بیشتر ، خرید و دانلود آنی فایل متن کامل با فرمت ورد می توانید به لینک زیر مراجعه نمایید:
