2-2-1-1- توسعه صنعتي
توسعه صنعتي در ايران بخاطر بزرگ بودن دولت و ملي شدن صنايع بعد از انقلاب يا از جانب دولت مورد توصيف اغراق آميز واقع شده يا توسط مخالفان دولت مورد قهر و بي مهري قرار گرفته است فرايندي که پيامد آشکار آن صاحب صنعت بودن نه صنعتي بودن در طي نيم قرن اخير بوده است (حبيبي، 1389، ص 60)
بعد از انقلاب و در طول دوران جنگ تحميلي توسعه صنعتي در کشور دستخوش لطمات جدي شد از ويژگيهاي توسعه صنعتي در ايران تشکيل مراکز صنايع حول چند محور صنعتي است: 1- محور اصفهان-تهران 2- محور تهران-تبريز 3- محور اهواز-اصفهان 4- قطب خراسان؛ اين امر سبب شده است تا برخي از مناطق کشور خالي از صنعت شده باشد بطور کلي اگر بخواهيم ويژگيهاي توسعه صنعتي ايران را در يکصد سال گذشته تحليل کنيم آن را بايد بر چهار پايه مورد بحث و بررسي قرار دهيم شکل زير گوياي اين وضعيت است (مردوخي، 1392، ص 20
صنعتي شدن به عنوان يک ابزار براي رشد سريع اقتصادي و توسعه اجتماعي کشورهاي در حال توسعه محسوب مي شود (پهلوان زاده، ف، بخشي زاده و پهلوان زاده، م، 1389، ص1)
در عصر حاضر کوشش براي صنعتي کردن کشورهاي در حال توسعه بصورت يکي از نهضتهاي جهان درآمده است، صنعتي شدن يکي از راههاي اساسي است که کشورهاي در حال توسعه اميد دارند که با نيل به آن به مشکلاتي مانند فقر، عدم امنيت، تراکم بيش اندازه جمعيت و مسائل نابرابري هاي فضايي رهايي يابند (خاتمي، 1389، ص 32)
امروزه تمامي کشورهاي توسعه يافته و درحال توسعه دريافته اند که براي پيشرفت اقتصادي و ملي خود بايد به صنعت اهميت بدهند. صنايع اين امکان را به دولت ها مي دهند که در بازار جهاني با يکديگر به رقابت پرداخته و حتي از يکديگر پيشي بگيرند.يکي از مهمترين صنايع موجود در جهان صنايع نفت و گاز هستند که کشور ايران با بهره گيري از اين موهبت الهي مي تواند با برنامه ريزي صحيح بر بسياري از مشکلات اقتصادي و اجتماعي خود فائق آيد.